دلشکستگی

قرار بود اگر برنامه ای نداشتم شب یلدا بریم بیرون.گفته بودم من معمولاً یلداهای خاصی نداشتم، دلم می‌خواد امسال عوضش کنم. گفت اگرتو برنامه نداشتی من هستم. میام

ولی من کلی کارام مونده. در نتیجه پیام دادم که نمی‌تونم بیام بیرون. فکر می‌کردم شاید بگه بیام کمک؟

کلی طول کشید. جواب نداد. زنگ زدم. باز هم جواب نداد. بالاخره توی توییتر جواب داد. گفت خواب بودم. 

گفتم برنامه‌ای داری؟ گفت: نه. شاید دوباره بخوابم

پرسیدم: انار داری؟ تخمه؟ چای یا هرچیزی که مربوط به شب یلداست.

گفت :دارم. حوصله ندارم انار دون دون کنم.

گفتم: . ‏اگر خسته نیستی یا خوابت نمی‌آد یا در کل دوست داشتی میاریشون پیش من؟ من دون می‌کنم. دلم می‌خواد یه کاری غیر از جمع کردن انجام بدم.

گفت: ببینم حال دارم تکون بخورم. بیام.

گفتم: ولش کن، ولش کن. اینجا بلبشوئه. من هم میرم سراغ باقی کارهام.

گفت: مراقبت کن. چیز سنگین بلند نکن. ...

این جمله‌اش به نظرم جک اومد. من که دست تنهام، چیزای سنگین رو کی بلند کنه پس؟ .... فکر می‌کردم برای کمک کردن نه، برای اینکه یه شبیه یلدا داشته باشیم میاد. خیلی خورد توو ذوقم.

من معمولاً از آدما خیلی کم درخواست می‌کنم. اغلب کارها رو خودم به هر دردسری هست انجام میدم. ولی بعضی وقتا آدم دلش همراهی می‌خواد. به نفر واسه تو یه کاری انجام بده، کنارت باشه ...ولی در اکثر موارد حتی  اونهایی که میگن چیزی خواستی یا کاری داشتی بگو، توی همون معدود دفعات هم همراهت نیستن و این منو از کمک‌ گرفتن یا درخواست کردن از دیگران دور و دورتر می‌کنه.

یلداست. تنهام. خسته ام و کلافه. خوراکی ندارم. حوصله هم ندارم. باز هم تکرار یلدایهای بی‌فروغ گذشته.

پس ما کی دلمون واز میشه؟