فاطمه!!! ازت راضیم!!!

چقدر جای من اینجا خالی بود؟

دلم تنگ شده ... سرم بابت کار خیلی شلوغ شده ..وقتی هم میرسم خونه واقعاً تمایلی به زل زدن به مانیتور ندارم، برای همین کم پیدا شده ام ...

بعضی وقتا سری به بروبچز میزنم، میبینم که خیلی ها کم رمق شده اند، ولی خب خودم از همه بدترم ..

بعد از دماوند قرار بود بریم سبلان که میسر نشد .. ولی احتمالاً توی یک ماه آینده سبلان میریم، دوره سنگ نوردی هم شروع میشه که من دارم براش پر پر می زنم ...شرایط مالی واقعاً امسال فشار آورده ، دلم میخواد دوباره فرانسه رو شروع کنم ولی امحدودیت های مالی خیلی زیاده، شاید وقتی کلاس T.A تمام بشه، برم سراغش.

تصمیم گرفته ام حداکثر مهرماه سال 93، از ایران برم برای یه فوق لیسانس دیگه توی اروپا، اگر بشه اتریش یا فرانسه. اگر بتونم منابع انسانی، ولی دوره های مدیریت خیلی گرون اند. روانشناسی هم دوست دارم، شروع کرده ام به مطالعه برای تصمیم گیری

زندگی شلوغ من!!!! مثل همیشه ... فقط یه فرقی که داره اینه که دارم سعی می کنم لذت رو توی مسیر هم ببرم، چون به این نتیجه رسیده ام، هیچ ایده آلی وجود نداره که من بخوام بدوم تا بهش برسم، هرجا برسم، باز هم بالاتری هست ... می خوام توی این مسیر رفتن شکوفا بشم، توی تک تک لحظات هدف رو لمس کنم، رسیدن به اهداف خیلی مهمه، ولی وحی منزل نیست ... از ایده آل گرایی مطلق خسته ام ..هیچ ایده آلی وجود نداره، چون آدم یه موجود زنده و پویا است که شرایطش هر لحظه تغییر می کنه و در نتیجه ایده آل ها هم عوض میشه ... فقط باید برنامه ریزی کرد والبته از تغییر نترسید. از اینکه متوجه بشم جایی رو اشتباه رفته ام نترسم و پا پس نکشم ..این حرفا در عمل خیلی سختند ولی همین که الان اینجا هستم راضیم

کوه رفتن، به خصوص دماوند، واقعاً مصداق این قضیه بود .. توی مسیر، لذت جلو رفتن، متر به متر بالا رفتن و از زمین فاصله گرفتن رو واقعاً حس کردم، اون بالا رسیدن لذتبخشه چون تو به مسیری که اومدی فکر می کنی، نگاه می کنی، حتی شاید خیلی مواقع به قله نرسیم ولی نزدیک قله بودن، از زمین فاصله گرفتن، اون سختی رو تحمل کردن، تجربه گام برداشتن با ترس و احتیاط و تدبیر، خیلی خوب بود .. خیلی متفاوت بود ... 

کوه مثل کلاس T.A برای من خیلی نتایج خوبی به بار داشت و دارد .... خوشحالم ..راضیم!!!